گرایش به عالم ماوراء و جلوههای نورانی عالم نادیدنی گرایش و غریزه ای است که در نهاد آدمی قرار دارد و قدمت آن به درازای قدمت تاریخ انسان است، زیرا این غریزه ریشه در فطرت بشری دارد؛ غریزه ای که زبان مشترک همه آدمیان است. آدمی از همان دم که به زمین، یعنی گاهواره طبیعت و عالم حس و شهادت هبوط کرد، میل به عروج به عالم والا را داشت، زیرا عالم حس و طبیعت، عالم علایق و شهوات و در نتیجه عالم ناکامی، تناقض و تضاد خواستهها منجر به اختلاف و جنگ و ناآرامی و اضطراب و تباهی او میشود.این اضطراب، لاجرم باید جایی به سکون و ثبات برسد. آدمیان وصول به این آرامش را سعادت ابدی دانسته و آنرا در گرو اتصال مطلق به مبدأ مطلق هستی میدانند. از شرق تا غرب عالم از بدو پیدایش حیات این شوق و انگیزه در نهادآدمی بوده، هست و خواهد بود.
در شرق آسیا سنتهای مختلف عرفانی، نظیر عرفان هندویی، عرفان بودایی، عرفان چین و چینی و ذِن وجود دارند که همگی تحت یک حکم قرار میگیرند. در غرب نیز سنت های عرفانی مختلفی از شمنیسم در میان سرخپوستان تا فرقه های عرفانی رشد یافته در مهد آیین مسیحیت می توان نام برد.