خودشناسى و خداشناسى از جمله علومى هستند که انسان همیشه در پى آنها بوده است.
خودشناسى و خداشناسى اساس و هدف خلقت میباشند. ما به جهان آمدهایم تا خودمان و خداى خود را بشناسیم.
خداوند انسان را آفرید تا انسان او را بشناسد.
«من گنجى ناشناخته بودم میخواستم شناخته شوم» (حدیث نبوى)
بهترین راه خداشناسى، تفکر، تعمق و مراقبه است. مدیتیشن یا مراقبه، روش تعمق کردن و شناخت خلقت و خالق هستى است.
ما با مدیتیشن خود و خداى خود را میشناسیم.
مدیتیشن خالى شدن و پرشدن است.
خالى شدن از تمام عقدهها، افکار، باورها، قضاوتها، ترسها و پر شدن با انرژى خالص الهى، عشق الهى.
اگر نفس کشیدن با آگاهى و حضور همراه شود به آن مدیتیشن یا مراقبه میگویند؛ در غیر اینصورت تنها یک عادت است.
مدیتیشن عشق، عشق ورزیدن و دوست داشتن تمام انسانها با حضور و آگاهى است.
طلب خیر و خوبى کردن براى تمام انسانها است،
بدون هیچگونه چشمداشت. زمانیکه براى دیگران طلب خیر میکنیم،
بدون هیچگونه چشمداشت تمام خوبیها را براى آنها میخواهیم.
مدیتیشن عشق، ارتباط انسانها با خالق هستى، از طریق عشق ورزیدن و طلب بخشش کردن است.